Dag 11 donderdag 16 mei 2013 Sirnak - Hakkari

Vannacht was er opnieuw onweer en regen. Als we om 9 uur vertrekken is het nog zwaar bewolkt. Vanuit Sirnak gaan we verder in oostelijke richting, doel is het bergstadje Hakkari, zo'n 200 km rijden. Een prachtige rit door de bergen met geen enkel stukje rechte weg.
De weg loopt parallel aan de Koerdische enclave in Noord-Irak. Sinds de val van Sadam Hoesein heeft Iraaks Koerdistan een vergaande autonomie verkregen, in de volksmond wordt het Koerdistan genoemd. Als je pech hebt, omdat er schermutselingen met PKK strijders zijn, die hier de grens tussen Irak en Turkije oversteken, mag je het gebied niet in.

Een van de vele legerhelicopters

Het duurt niet lang voor we bij de eerste van maar liefst tien zwaar bewapende controleposten komen. Bij sommige posten kunnen we doorrijden, maar bij de meesten moeten we stoppen en de paspoorten tonen. Ook wordt de inhoud van de kofferbak bekeken en altijd wordt gevraagd naar het reisdoel. Overal in dit gebied zijn op strategische punten uitkijkposten van het Turkse leger en regelmatig verschijnt er een legerhelikopter, die de grenszone aan het inspecteren is. De controle heeft niet alleen met de schermutselingen in het grensgebied te maken maar ook met de drugssmokkel vanuit Irak.

 

Een praatje onderweg

De strijders van de PKK opereren vanuit kampen in de bergen van Noord-Irak. De weg is speciaal aangelegd om in dit grensgebied te patrouilleren.  Het leger heeft dat waarschijnlijk veelvuldig en intensief gedaan, want de weg is op veel plaatsen in een erbarmelijke staat. Veel kuilen en gaten en op sommige gedeelten is de verharding zelfs volledig verdwenen. Op een gegeven moment zitten we tot de wielkasten in het water en spat de modder tot op het dak. Het is een wonder dat we niet vast komen te zitten. Van Irak zien we overigens niets door de hoge bergruggen, de hoogste berg in dit gebied is 3375 meter.  

Wachten op de plaatselijke bus

Om 12 uur klaart het op, we nemen een alternatieve route die met een groene bies op de kaart staat aangegeven, dat moet dus door een nog mooiere omgeving gaan dan waar we al door rijden.

Uludere - Goed overzicht vanaf het dak

Het eerste dorp waar we door komen is Uludere. December 2011 werd dit plaatsje wereldnieuws toen 35 smokkelaars uit deze regio gedood werden toen de Turkse luchtmacht ze aan zag voor PKK strijders.
Zie YOUTUBE: Bombardement Uludere

Wie meer achtergronden wil weten zie o.a.
http://www.journalistinturkije.nl/blogs/de-dorpswachten-van-uludere_2706 en
http://www.journalistinturkije.nl/blogs/de-jongens-zijn-dood_3539/

Het bombardement bracht de Turkse regering in verlegenheid, omdat de hele wereld kon zien dat het haar eigen volk bombardeert. 
Het grensdorp bestaat ook nu nog volledig uit de smokkel van brandstof, thee, suiker en sigaretten met Irak, wat oogluikend wordt toegestaan door de Turkse legerposten in de buurt. Sinds het bombardement, zijn er geen bruiloften meer gevierd. Er wordt wel getrouwd, maar alleen met een ceremonie voor de imam, en niet officieel en al helemaal niet met een feest.   

Het eerste gedeelte van de weg is prima te rijden, maar buiten Uludere komen we op een onverharde bergweg die alsmaar slechter wordt en waar we niemand meer tegen komen. Na een paar kilometer besluiten we om te draaien, we denken fout gereden te zijn. Het wordt ons ook te link, we moeten er niet aan denken hier een lekke band te krijgen of dat we vast komen te zitten in dit verlaten gebied. We rijden via Uludere terug naar de oorspronkelijke weg, waar we weer langs hetzelfde Road-block moeten als op de heenweg. We worden tegengehouden en de militairen vragen nadrukkelijk wat we aan het doen zijn. Als we dat uitgelegd hebben knikken ze begripvol en mogen weer verder. 

De vlag met Ocelan, de held voor de meeste Koerden. Achter de tafel de bruidegom met zijn vader

Even verder in het bergdorpje Ortaköy horen we muziek en zien in de verte mensen dansen, het is een traditionele Koerdische bruiloft op een bergweide. We worden door iedereen welkom geheten en kunnen naar hartenlust filmen en fotograferen. Er worden traditionele dansen uitgevoerd, waarbij de mannen afzonderlijk van de vrouwen op dezelfde muziek dansen. De dansers vormen een lange rij, waarbij de pinken in elkaar worden gehaakt en de eerste en laatste danser met een doekje zwaait. Deze dans, de halay, kan soms uren door gaan. De bruidegom danst ook mee, maar de bruid is niet aanwezig, blijkbaar is dat ook traditie.

De mannen in traditionele Koerdische kledij dansen de halay, omgeven door de bergen

Kleurrijke Koerdische vrouwen, die apart van de mannen dansen

Echte mannen op de bruiloft

Een oude Koerd

 


          







Filmbeelden van de Koerdische bruilofthttps://www.youtube.com/watch?v=wAK4GQAKkDs

Om 18 uur komen we aan in het bergstadje Hakkari, dat is omringd door hoge pieken, waarvan de sommigen met sneeuw zijn bedekt.

De weg naar Hakkari

In de winter is dit een ski-oord, dus wie eens naar een ander wintersportgebied wil, misschien is Hakkari wel iets. Je zult zeker een van de weinige buitenlandse bezoekers zijn, maar je waarschijnlijk welkom voelen tussen de Koerden. Je moet er wel tegen kunnen dat je een bezienswaardigheid bent en vaak aangegaapt wordt. Wij overnachten hier om morgen verder te trekken naar de stad Van aan het Van meer. Ondanks het iets mindere weer hebben we volop genoten van deze tocht, waar nog maar weinig buitenlandse toeristen geweest zijn. 

 

We overnachten in het Senler Hotel, een 3 sterren hotel, maar alleen de lift met videoscherm is deze sterren waard. Het eerste wat ik moest doen toen we aan kwamen was het bureautje op de kamer opnieuw in elkaar zetten, het gammele geval, bestaande uit een paar multiplex plaatjes, zat met plakband aan elkaar, dat een beetje verdroogd was. Ondertussen was An de bedlampjes te repareren. De WC bril vormde ook een risico, niet alleen doordat deze los zat en je met bril en al op de vloer kon belanden, maar er zat ook een scheur in. Ik ga niet verder uitleggen welke verschrikkelijk wonden dit tot gevolg kan hebben. Maar goed, niet zeuren, het is maar voor een nacht en de hotelmanager is reuze vriendelijk, maar 3 sterren?