Dag 07 zondag 12 mei 20 Diyarbakir - Mardin

Onderweg zien we een bordje dat naar een bezienswaardiging verwijst. Wat het is weten we niet, maar we zijn vroeg en hebben tijd genoeg even te kijken wat het is. We komen bij een slagboom en moeten omgerekend een halve Euro betalen om door te kunnen. Voor dat bedrag kunnen we wel een gokje wagen om de de nieuwsgierigheid te bevredigen. We komen op een parkeerplaats en zien groepjes mensen onder de bomen zitten die gezellig zitten te picknicken, terwijl de kinderen aan het spelen zijn. Er zijn vuurplaatsen waar het meegebrachte vlees geroosterd kan worden. De vrouwen hebben prachtige kleren aan, maar ook de mannen zien er mooi uit. Sommige vrouwen hebben tatoeages op het gezicht. Het doet denken aan Berbervrouwen, die dat ook wel hebben.

We kijken wat rond en worden meteen uitgenodigd voor de thee en van iedereen krijgen we eten aangeboden. Het mooie is dat men wel op de foto wil en die kans laten we niet voorbij gaan, want de meeste vrouwen zijn in Turkije niet gemakkelijk voor de lens te krijgen. Een vrouw met hele wijde rokken demonstreert hoe je als vrouw rechtopstaand kunt plassen, gewoon in een brede spreidstand gaan staan. Om de goede sfeer niet in gevaar te brengen nemen we daar maar geen foto van.

Terug van onze reis door oost-Turkije op internet naar informatie over de tatoeage’s gezocht en het vermoeden gekregen dat het om van oorsprong Armeense vrouwen gaat, die de tatoeage's uit traditie hebben aangebracht. Op internet is een historische film te vinden van de van oorsprong Armeense filmmaakster Suzanne Khardalian, die een documentaire maakte naar aanleiding van de onverklaarbare – ‘duivelse’ – tatoeages op de handen en het gezicht van haar oma. Pas vele jaren na het overlijden van deze trieste vrouw begreep Khardalian dat zij – net als tienduizenden andere meisjes en jonge vrouwen – jarenlang geleefd had als seksslavin van de Turken, Koerden en Arabieren die de regio bevolken. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden Armenen verdreven uit hun land, het tegenwoordige oost-Turkije, naar de woestijnen van Syrië en Irak. Velen werden uitgemoord. Vrouwen en kinderen werden ontvoerd en ingezet als concubines van Turken, Koerden en Arabieren. Tijdens haar research trof ze antieke portretten van Armeense vrouwen aan, met dezelfde tatoeages die haar oma had gehad. In haar film ‘My grandmother was raped, I’m drowning in humiliation’ is ook te zien dat in latere jaren nomadische vrouwen tatoeages van as lieten aanbrengen als een soort traditie.

Zie http://www.youtube.com/watch?v=bwj4e_f_1DI 
en http://poliziek.info/tatoeages-van-oma/

Een eindje verderop naast het park is een soort moskee, waar een Sultan en zijn vele zonen in tombe's liggen opgebaard, bedekt met groene kleden. 

Het is voor velen een heilige plaats, uit heel Turkije gaan er mensen naar toe. Deze sultan, Seyhmus Turbesi, was zeker een toffe gast, want er wordt veel geknield en gebeden. Met een beetje terughoudendheid en respect mag er gefotografeerd worden, want dat doen de pelgrims zelf ook. 
Verder is er ook nog een geitenmarkten en een winkel met hoofdzakelijk souvenirs.
Hoewel wij de enige toeristen zijn, kopen we niets van de prullaria en een geit is ook te lastig mee te nemen. 

Een vrouw wil An snoepjes verkopen zodat ze snel zwanger kan raken. Maar daar maak ik bezwaar tegen, gelukkig is An het dit keer met mij eens. En zo pakt ons gokje om vanaf de hoofdweg een bord te volgen wat we niet kunnen lezen, heel goed uit.

Mardin

Om 12 uur zijn we in Mardin, in het zuid-oosten van Turkije, zo'n 15 km van grens met Syrië. Het nieuwe gedeelte van de stad doet me aan veel Chinese steden denken met de vele nieuwe flats die er uit de grond gestampt worden. 
 
De bevolking bestaat uit een mix van Koerden, Turken, Arabieren en een kleine minderheid Syrisch-orthodoxe christenen. Net als Diyarbakir zijn er veel mensen vanuit de omliggende dorpen naartoe gevlucht tijdens de strijd van de staat tegen de PKK. Nu het rustiger is komen er meer toeristen, vooral welgestelde inwoners van Istanbul, die iets van het "merkwaardige oosten" willen zien.
We zoeken een hotel in de oude stad, die tegen een steile berghellingen is opgetrokken. Het valt niet mee onze weg te vinden in de nauwe straatjes op zoek naar een hotel. Maar we vinden er uiteindelijk een die hoog gelegen is in de hoofdstraat, het Mardin Apart Hotel, wel een aparte naam, maar keurig netjes en vanuit de hotelkamer een schitterend uitzicht over de lappendeken van velden en dorpjes tot in de verre omtrek.

Mardin - restauratie van het postkantoor

Mardin is zo'n stadje dat ons meteen enorm aanspreekt met nauwe straatjes, prachtig oude huizen en gebouwen, een grote variatie aan kleine winkeltjes en bovenal vriendelijke mensen. Een voorbeeld daarvan is een winkelier die een CD afspeelt in zijn winkel. Als ik hem zeg dat ik het mooie muziek vind, geeft hij mij deze CD gratis, hoewel ik nog niets bij hem gekocht heb! Een vriendelijke oude man, die op een stoeltje voor een theehuis zit, wenkt ons om even bij hem te komen zitten. De baas van het theehuis brengt ons thee en geeft aan dat we niet hoeven te betalen, hij vindt het leuk dat we even bij de oude man aanschuiven. Dat klopt ook wel, wij zijn hele leuke mensen (hmm). Nu maar stoppen voor vandaag. Dat ik de hotelbaas s-ávonds geholpen heb met het inschrijven van 2 Belgen vertel ik dan ook maar niet meer.