Dag 02 dinsdag 7 mei 2013 Kayseri - Malatya

De hele weg voor ons alleen

Gisteravond vroeg naar bed, maar onder ons raam op de 4e verdieping was het een gezellig lawaai van een groepje Turken, dat tot in de kleine uurtjes door ging. Als dit thuis zou gebeuren bij een van de buren bijvoorbeeld, zou je willen dat het zo snel mogelijk afgelopen zou zijn, maar in een ander land vinden we dat dit heel sfeervol is. Wat een kromme redenering! Ondanks dat we een paar keer wakker werden door het helse kabaal van de dieseltreinen die voorbij denderden hebben we goed geslapen. Ook werden we nog een keer wakker doordat iemand midden in de nacht "haja ilal-salah" riep. Het was de muezzin, die vanaf de minaret bij de moskee ons midden in de nacht in het Arabisch opriep tot gebed. Die oproep hebben we maar genegeerd en ons weer lekker omgedraaid.

Uitzicht op de besneeuwde bergpieken

Na een heerlijk ontbijtbuffet in het IBIS hotel beginnen we om 8.30 uur aan onze rondreis. De route is eenvoudig deze eerste dag, we gaan over de D300 steeds in oostelijke richting, een weg met 2x2 rijstroken. Het is een goede weg met vrijwel geen verkeer, we kunnen rustig vaart minderen als we iets van de omgeving willen zien zonder dat we het achteropkomend verkeer hinderen. De weg slingert de hele dag door de bergen, met hier en daar nog sneeuwresten op de toppen rondom. De zon schijnt en het is zo'n 25 graden, kortom een heerlijke rit. De Turkse radio verstaan we niets van en hun muziekkeuze is ook niet de onze, maar we hebben onze eigen muziek mee genomen voor onderweg.

Collegea pensionada's

Na 2 uurtjes gereden te hebben stoppen we even in Pinarbasi, een klein stadje aan de D300, om even rond te kijken en wat eten te kopen voor de picknick tussen de middag. We drinken koffie op een terrasje, heerlijk in de zon met uitzicht op een parkje waar een paar Turkse mannetjes genoeglijk zitten te keuvelen. Het is wel een mannenwereld hier, want vrouwen zie je nauwelijks op straat. De mannen hebben het niet al te druk is de indruk, want overal zie je ze staan praten en in de theehuizen zitten. Dit kan deels ook met de hoge werkloosheid te maken hebben. De koffie is een tegenvaller, een heel slap bakkie met veel te veel melk, de smaak doet meer aan thee met melk denken, niet weer nemen.

Boerendorpje onderweg

Als dat geen vakantie is !

Na de nodige kilometers gereden te hebben verlaten we rond het middaguur even de D300 om een zijweggetje in te slaan naar een klein boerendorpje. In een weiland met zicht op de sneeuw houden we onze picknick, bestaande uit heerlijk vers stokbrood met schapenkaas en Yoghurt na met een paar lepeltjes aardbeienjam er door heen, als dat geen vakantie is! Daarna is het tijd even naar de sneeuw te klimmen, maar een sneeuwbalgevecht zit er niet in. An heeft de drang niet naar de sneeuw te onderzoeken, ze is bang voor de inspanning die dat gaat kosten, jammer toch.

Er komt een vriendelijke boer naar ons toe, jammer genoeg verstaan we elkaar niet, maar we begrijpen dat hij ons iets wil laten zien. We zijn wel nieuwsgierig hoe hij woont en lopen met hem mee. Hij brengt ons naar een laag donker schuurtje waar een aantal vrouwen een soort pannenkoeken aan het bakken zijn in een open vuur. Een mooi plaatje met de donkere silhouetten van de vrouwen bij het vuur, maar helaas mogen we geen foto nemen. Zal wel met het islamitische geloof te maken hebben, in de Koran staat niets over fotograferen en de profeet Mohammed had natuurlijk geen fototoestel. Daarna gaan we naar het woonhuis, een huis met lage deurtjes, muren met een dikte van meer dan 70 centimeter en dikke ronde balken als plafond. Alles is berekend op het gewicht van een dik pak sneeuw, het zal wel geen pretje zijn hier in de winter te wonen. We komen te zitten op de bank in de woonkamer, een heel klein knus kamertje met een klein raampje.
De boer wil dat we bij hem eten, maar we maken hem duidelijk dat we nog vol zitten en alleen maar thee willen. Daar moeten de vrouwen voor zorgen en hij toont ondertussen vol trots een kleine baby. We vermoeden dat hij de oom is, maar zeker weten doen we het niet. Er wordt een kleed op de vloer uitgespreid, waar een laag rond tafeltje op gezet wordt. We moeten op de vloer zitten rondom het tafeltje, waarna de thee gebracht wordt door de vrouwen. Maar er komt nog veel meer, stukjes tomaat, olijven, zelfgemaakte yoghurt, schapenkaas en pannenkoekjes. De boer laat zien hoe de stukjes schapenkaas in de pannenkoekjes gewikkeld moeten worden. Maar na een pannenkoek zijn we al vol en beperken ons verder tot de olijven, tomaten en een klein beetje Yoghurt. We voelen ons ook wel wat bezwaard over zoveel gastvrijheid. Of iedereen zo gastvrij is weten we ook niet, want bij de moeder van de baby kan er geen lachje af, we weten niet hoe we dat in moeten schatten, maar je zou verwachten dat ze vol trots is van zo'n mooie zoon. De andere vrouw en de moeder zijn wel heel vriendelijk, toch jammer dat ze niet op de foto willen/mogen.

Het is nog een heel eind rijden naar Malatya, maar de wegen blijven goed met weinig verkeer. Als we in de buurt van de stad komen, wordt het drukker, de hoofdroute door de stad is opgebroken en dat veroorzaakt nogal wat opstoppingen. Aan de hand van de Rough Guide hebben we een hotel in het centrum uitgezocht. Volgens deze gids wonen er 600.000 mensen, de Capitoolgids heeft het over 300.000 inwoners, wie gelijk heeft weten we niet, wel dat het een uitgestrekte stad is. We moeten in het centrum zijn en het hotel moet vlak bij een moskee zijn, maar als we andere plaatsnamen op de richtingborden zien verschijnen komen we er achter dat we te ver gereden zijn. Om een lang verhaal kort te maken, pas na 2 uur wanhopig zoeken belanden we in het centrum. Dan nog kunnen we het uitgekozen hotel niet vinden, maar ook andere hotels zien we niet, wel tientallen moskeeën. Als we na veel omwegen toch een hotel vinden blijkt deze nog niet geopend te zijn. Hoewel ik er al aardig doorheen zit achter het stuur rest ons niets anders dan maar weer aan te sluiten in de file en verder te zoeken. Uiteindelijk vinden we een hotel, niet al te geweldig, maar gezien de prijs, die we na stevig afdingen betalen, mogen we ook niet al te veel verwachten en zijn al blij dat we eindelijk een dak boven het hoofd hebben. En ook nog in het centrum vlak bij de Grote Moskee. 

Verkoper met zijn koopwaar voor de Grote Moskee

Na een verkwikkende douche gaan we uit eten. We hebben een mooi plekje uitgezocht op een bovenverdieping van een restaurant met uitzicht op de fraaie moskee. Met behulp van een foto op de menukaart wijzen we aan wat we willen hebben, krijgen we daar in ieder geval geen misverstanden over. Als het eten opgediend wordt valt het ons wel ietwat tegen, alleen een groentesalade, terwijl we verwacht hadden dat er ook vlees bij zou zijn, maar ja, het was ook wel een klein fotootje. We willen afrekenen en gepast betalen, een fooi hebben we er zeker niet voor over. Maar de ober maakt duidelijk dat we zo niet weg komen en moeten wachten. Dat zijn we echter niet van plan. Daarop schrijft hij iets op een papiertje, maar alles in het Turks, alleen het cijfer 5 kunnen we lezen. Hij bedoeld dus dat we een fooi van 5 lira moeten betalen, dat is ruim 2 Euro. Dat pikken we niet, we laten ons niet afzetten, wat denken ze wel! De ober gaat naar beneden en gebaard ons te wachten, we denken dat hij zijn baas er bij gaat roepen, nou laat maar komen. Maar na 5 minuten wachten is ons geduld op. Net als we naar beneden zullen gaan komt de ober weer de trap op. In beide handen heeft hij borden vol heerlijke gerechten. Nu wordt het ons duidelijk, we hebben alleen nog maar het voorgerecht gehad en die 5 betekende nog 5 minuten wachten op het volgende gerecht. We willen wel door de grond zakken en schamen ons rot. Gelukkig blijft de man lachen en dat we uiteindelijk bij het afrekenen een behoorlijke fooi geven hoeft geen nadere uitleg.